Aksiyonun sanat hali. Görsel zekanın, aksiyonla harmanlandığında ortaya çıkacağı sonuç. İzledikten sonra filmi anlatacak kelime bulamadım doğrusu...
Çizgi roman estetiği sinemaya nasıl yansıtılır, en iyi örneklerinden, bunun Hollywood yorumu, ki uzak doğuda da çok iyi örnekleri ( özellikle Takashi Miike sinemasında ) mevcut. Ama ben Hollywood 'da bu kadar iyi yorumlandığına pek sık şahit olmadım. Nolan 'ın Dark Knight serisi de çok iyi ama, grafik olarak bu film hepsinin üzerinde açıkçası.
Aksiyon, bir dakika bile durup filmden sıkılmanıza izin vermiyor, bu nedenle az buçuk hareket seviyorsanız sıkılma, filmden kopma ihtimaliniz yok, ilmek ilmek işlenmiş her sahne. Müthiş resimler yakalanıyor. Görsel olarak, her karakter özenle hazırlanmış.
Filme hakim renkler kusursuz bir dünya sunuyor, sıkıntı çıkarabilecek tek konu yaratılan distopik dünyanın size ne kadarının verildiği. Su değerli, bu tip basit imgelerden hareketle dünyadan geriye ne kaldığına dair aklınızda bir fikir oluyor ama belli ki filmin derdi de yarattığı dünyanın derinliğini vermek değil, çizgi roman estetiğini sinemaya yansıtabilmek öncelikli olarak. Zaten çoğu sahne son derece kalabalık bir ortamda geçtiği için, yaşanan dünya hakkında fikir sahibi olabileceğiniz diyaloglara falan tanık olamıyorsunuz. Arada bu tip bir kaç sahne yakalanmış, onlarda kafada daha fazla fikir oluşturabilecek kadar uzun tutulmamış.
Okuduğum yorumlarda feminizmden hareketle bir şeyler yazılıp çizilmiş, ama alt metnini okumak için filmi en azından iki - üç kere izlemek lazım, ki onda dahi çok net bir okuma yapılabileceğini sanmıyorum. Çok güçlü işaretler var mıdır bilinmez ama, istediğiniz her kapıya çıkabilecek bir film bana kalırsa, mesaj kaygısı güdülüyorsa .
Kısacası, ne anlatıyordan ziyade, nasıl anlatıyor tarafına bakarak izlemek en doğrusu bu filmi. Dediğim gibi, sunduğu kusursuz bir görsellik var ve ben eşine pek rastlamadım. Geroge Miller, neredeyse kusursuz bir film sunmuş ne vaat ettiğini bilerek gidene.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder