GODS OF WAR

MANOWAR

Savaş ve bilgelik tanrısı Odin 'e adanmış, Manowar 'ın The Triumph of Steel sonrası çıkardığı ilk konspet albüm. 

Ken Kelly 'nin çizdiği, mavi ağırlıklı nefis bir kapağı var albümün. 

Son derece senfonik, savaş konseptini sağlamlaştırırcasına güçlü ve ağır bir sound. Ara ara power metale selam çakan... İyi ya da kötü olmasından öte, bu senfonik yapısı ile önemli bir albüm diye düşünüyorum. 

King of Kings, bir Manowar geleneği olarak (ilk şarkılarda olduğu gibi) gene hızlı ve gaza getirici. Hail and Kill, hatta fazlasıyla Blood of the Kings vari bir parça ilk yarısı itibariyle. Dikkat çekici olansa Eric Adams 'ın vokali. Alışılmışın dışında, fazlasıyla power metal çağrıştıran bir vokal. Ara ara akla Savatage getiren bir vokal. Arada o alışılmış çığlıklardan bir kuble bahşediyor gene. Bu şarkıda son derece yakışıklı bir solo atmıştı Logan bu arada, her zamanki gibi "hızlı". 

Sleipnir, gene Logan 'ın düzgün sololarından birisini barındıran oturaklı bir şarkı. Konsepte uygun şekilde narrator eşliğinde başlıyor, sonrasında son derece güzel bir Eric Adams girişiyle devam ediyor. Logan 'ın bu parçada yaptıklarını seviyorum açıkçası, kendisine ne kadar ısınamamış olsam da başından beri. Gene power metal anımsatıyor yer yer, onu anımsatmadığında nwobhm veriyor bukle bukle. Allah 'tan Scott Colombus sizi şaşırtmıyor. Her daim bir Fighting the World havası esiyor davulda, bu da soundun bir yerlerden hep Manowar 'a tutunmasını sağlıyor. 

Loki God of Fire her ne kadar güçlü bir şarkı değilse de, melodisiyle en sevdiğim şarkılardan birisi albümdeki . Judas 'ın Def Leppard 'la aynı sahnede çaldığını düşünün, bu şarkı o olurmuş heralde... Ritm dışında bir özelliği var mı peki? Yok, Logan gene duygusuz ama hayvan gibi çalıyor, Colombus bildiğimiz gibi, gösterişsiz ama kusursuz. 

Blood Brothers gene boşa giden kurşun. Bu adamların yaptığı ballad'ları, slow şarkıları pek sevmiyorum, bunu da sevemedim. Logan 'ın kullandığı gitar ne bilmiyorum ama, tonundan nefret ettiğim şarkılardan birisidir. Arkadan arkadan gelen Eric Adams çığlıkları dışında güzel bir tarafı olmayan şarkı... 

Overture to Odin, albümün senfonik yapısına uygun, orkestrayı duyduğunuz, bu açıdan ilginç bir parça. Obualar, kemanlar, trompetler, org , davullar... Başka bir şey yok zaten, beklemeyin Eric Adams ne zaman girecek diye. 

The Sons of Odin arkadan koronun nordik ilahileri, kılıç sesleri eşliğinde gene power metal kokan, albümün güzel parçalarından. Blind Guardian tınıları duyacağınıza emin olabilirsiniz. Ayrıca narrator un sonlandırdığı harika bir finişe sahip parça. 

Gods of War kesinlikle, ama kesinlikle tür içinde dinlediğim en iyi parçalardan birisi. Senfonik yapısı inanılmaz çarpıcı. Eric Adams ha keza, vokali gene vurucu, özellikle sevdiğim yanı ise muhtemelen yıllar önce kaydedilmiş çığlıkların derinden derinden gelmesi. Koro gene mevcut ve Logan 'ın solosunu neredeyse beğendiğimi bile söyleyebilirim. Tüm o senfonik yapı, orkestra, koro vs. bir yana, şarkının marşa çalan eşsiz bir melodisi var. Eric Adams 'ın o vahşi çığlığı ile biten bir şarkının kötü ihtimali olamaz zaten. Overtür dolu albümün en epik şarkısı...

Army of the Dead 'i (part 1 ve 2 ) değerli kılan, enstrüman olmadan (silik bir org hariç), koroyla birlikte Eric Adams 'ı dinleyebilmek, tarihe tanıklık edermişcesine. Sadece parçaların sonunda ki "must dieeeee" çığlığını duyabilmek için dahi dinlenir hoş bu parçalar. 

Odin karakteristik distortion dışında, çok fazla birşey vaad etmeyen bir parça. 

Hymn of the Immortal Warriors başladığında, Shire 'ın yeşil çimlerinde koşan hobbitler gibi mutluluk ve huzur veriyor size Eric Adams 'ın sesinde. Arada ne kadar yükselse de, öylesine huzurlu bir melodi ki bu... Mesela emin olun ki, Logan ın gitar solosu size "sözlerimi geri alamam" dakini anımsatacak... 

ve Die For Metal. Çok sevdiğim gitar riflerine sahip, Manowar geçmişine "ağır" bir selam. Eric Adams şov devam eder... 

Gods of War kesinlikle kenara atılacak bir albüm değil. Senfonik yapısı, yoğun orkestra kullanımı, koronun hakimiyeti onu kesinlikle ayrı bir yere koymayı gerektiriyor. Konsept bir albüm ve bu yüzden çok fazla konuşma -overtur- var. Tek negatif yön bu diyebilirim, müziğin bölünmesi sıkıcı gelebilir. Belki konuşmaları yapan Eric Adams olsa idi daha ilginç olabilirdi kim bilir.